Φωτογραφία από τη μονάδα εντατικής θεραπείας, Γάζα, Ιούλιος 2014 © Samantha Maurin/MSF
Η Σάρα Γουόζνικ είναι νοσηλεύτρια, ειδικευμένη στην εντατική φροντίδα ασθενών. Πηγαίνει γρήγορα από το ένα δωμάτιο στο άλλο, είναι συνεχώς απασχολημένη. Η Σάρα έφτασε στη Γάζα πριν από 6 μήνες από το Ντένβερ του Κολοράντο. Η επιχείρηση «Προστατευμένη Παρυφή» ξεκίνησε μία μέρα πριν από την προγραμματισμένη αναχώρηση της. Εκείνη όμως αποφάσισε να παραμείνει στη Γάζα για να υποστηρίξει την ομάδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα σε αυτήν την εξαιρετικά δύσκολη στιγμή και να συμβάλει και αυτή με τον δικό της τρόπο στη συνέχιση των ιατρικών δραστηριοτήτων της οργάνωσης.
«Ήμουν αρκετά ενθουσιασμένη όταν έμαθα ότι θα πήγαινα στην πρώτη μου αποστολή με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στη Γάζα. Όχι μόνο επειδή η ειδικότητά μου ήταν απόλυτα σχετική με το συγκεκριμένο πρόγραμμα, αλλά επίσης, επειδή θα είχα την ευκαιρία να βιώσω από κοντά την πραγματικότητα για την οποία έχουμε ακούσει τόσα πολλά. Όταν έφτασα, αυτό που βρήκα αρχικά ήταν μία ζεστή ομάδα ανθρώπων, που με υποδέχθηκαν με θέρμη. Η Γάζα είναι εντυπωσιακά παράδοξη περιοχή: Από τη μία μεριά υπάρχει σοβαρή έλλειψη πρόσβασης σε έναν μεγάλο αριθμό στοιχειωδών πραγμάτων, ενώ την ίδια στιγμή συναντάς άλλα πράγματα που δεν θα περίμενες, όπως πολυτελή ξενοδοχεία στην παραλία. Στη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου Νάσσερ όπου εργαζόμουν, συνειδητοποίησα ότι υπήρχε έλλειψη σε βασικά αναλώσιμα, όπως π.χ. σε γάντια. Όταν εργαζόμουν στην Αμερική, δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι μπορεί να δουλεύω χωρίς γάντια ή να χρειαστεί να τα μοιράζομαι. Ήταν μια πολύ αποκαλυπτική εμπειρία που με σόκαρε. Η Παλαιστίνια επικεφαλής νοσηλεύτρια με την οποία συνεργαζόμουν δεν σταματούσε να μου λέει "Μην ξεχνάς πως βρισκόμαστε στη Γάζα, αντιμετωπίζουμε τέτοιες ελλείψεις συνέχεια"».
Σε άλλο σημείο η Σάρα λέει: «Λόγω του αποκλεισμού, κανένας από τους ντόπιους συναδέλφους δεν μπορούσε να βγει από τη Γάζα ώστε να επωφεληθεί από τα προγράμματα επιμόρφωσης ή εκπαίδευσης. Για το λόγο αυτό προσπαθούμε εμείς, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, να μεταφέρουμε την εκπαίδευση εδώ. Οι συνάδελφοί μας στο Νάσσερ εργάζονται κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν πληρωθεί για μήνες ή κατά καιρούς παίρνουν ένα μέρος του μισθού τους. Αλλά δεν εγκαταλείπουν. Και οι περισσότεροι από αυτούς είναι αφοσιωμένοι στη φροντίδα των ασθενών τους, ό,τι κι αν χρειαστεί. Το ιατρικό προσωπικό εργάζεται κάτω από μεγάλη πίεση. Η Γάζα είναι μια αστική, πυκνοκατοικημένη περιοχή και δεν αντιλαμβάνεσαι τις επιπτώσεις του να ζεις σε τόσο περιοριστικές συνθήκες, εκτός αν βρεθείς για λίγο καιρό μακριά. Ωστόσο, οι περισσότεροι άνθρωποι εδώ δεν έχουν καν αυτήν την επιλογή».
Τη ρωτώ πότε θα φύγει από την περιοχή. «Ήταν προγραμματισμένο να φύγω την επομένη της έναρξης της στρατιωτικής επιχείρησης "Προστατευμένη Παρυφή". Την πρώτη μέρα υπήρχαν πολλές αεροπορικές επιδρομές στην περιοχή που βρισκόμαστε. Είναι παράξενο αίσθημα να αντιλαμβάνεσαι πως μία βόμβα πέφτει πολύ κοντά σου. Μετά από τόσες μέρες βομβαρδισμών, έχω συνηθίσει, αλλά ακόμα πετιέμαι από το φόβο ορισμένες φορές. Όλοι μας σκεφτόμαστε τους Παλαιστίνιους συναδέλφους μας και ανησυχούμε γι’ αυτούς. Ο τόπος διαμονής μας μπορεί να είναι σχετικά ασφαλής, αλλά τα σπίτια των συναδέλφων μας σίγουρα δεν είναι. Από τη μέρα που άρχισε ο πόλεμος, ανέλαβα να βοηθάω στη διαχείριση της μετεγχειρητικής κλινικής και να προετοιμάζω τα αποθέματα υλικών εκτάκτου ανάγκης που προορίζονται για δωρεές στα νοσοκομεία. Καταφέραμε να λειτουργούμε την κλινική σχεδόν κάθε μέρα. Οργανώνουμε τη μεταφορά του προσωπικού μας με το αυτοκίνητο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, παραλαμβάνοντάς τους από τα σπίτια τους και επιστρέφοντας τους πάλι, ώστε να μην χρειαστεί να περπατήσουν. Ο ρόλος μου είναι κυρίως να επιβλέπω τις δραστηριότητές, αλλά τις μέρες που η κλινική είναι κλειστή λόγω των έντονων βομβαρδισμών, κάποιοι ασθενείς έρχονται στο γραφείο για να τους αλλάξω τους επιδέσμους.
Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι με την αλλαγή των επιδέσμων σε μικρά παιδιά, επειδή δεν καταλαβαίνουν τι πρόκειται να τους κάνεις και σε κοιτούν με απορία. Περίπου το 40% των νέων περιστατικών που είχαμε από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος είναι παιδιά κάτω των πέντε ετών. Θυμάμαι ένα πεντάχρονο κορίτσι το οποίο είχε καεί σε όλη του την πλάτη από καυτό νερό καθώς έτρεχε να ξεφύγει από τους βομβαρδισμούς. Δεν θα ξεχάσω την τρομαγμένη όψη του προσώπου της με τους γονείς της να την παρηγορούν. Ανησυχώ για την κατάστασή της, καθώς η οικογένεια της δεν κατάφερε να επιστρέψει στο νοσοκομείο για παρακολούθηση».
Καθημερινά αντιμετωπίζει δεκάδες τέτοια περιστατικά. «Θυμάμαι ακόμα ένα κορίτσι περίπου 10-11 χρονών. Είχε ένα ατύχημα στο σπίτι όταν καυτό τσάι έπεσε στο χέρι της. Ήρθε στην κλινική μόνη της. Ο Νικολάς, ο συντονιστής πεδίου των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, τη ρώτησε αν φοβάται να περπατάει μόνη της στους δρόμους κι εκείνη του απάντησε πως όλοι πρόκειται να πεθάνουμε μία μέρα. Σκέφτηκα πως αυτό το κορίτσι είναι πιο ώριμο από ότι θα έπρεπε να είναι σε αυτή την ηλικία. Ένας από τους Παλαιστίνιους συναδέλφους μου είπε ότι τα παιδία του κρύβονται κάτω από το τραπέζι μόλις ακούσουν έκρηξη. Άλλος ανέφερε πως τα παιδιά του γραπώνονται από πάνω του γιατί πιστεύουν ότι μπορούν να τα προστατέψει, αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορεί. Πρέπει να είναι τρομερά δύσκολο για έναν γονιό να αισθάνεται πως δεν μπορεί να προστατέψει τα παιδιά του. Όταν επιστρέψω σπίτι, σίγουρα θα μοιραστώ την εμπειρία μου από τη Γάζα. Ειδικά στη χώρα μου, τις Η.Π.Α., δεν κατανοούν όλοι την πολυπλοκότητα αυτής της σύγκρουσης -οι περισσότεροι δεν είναι ενημερωμένοι για αυτό. Θα είναι πολύ δύσκολο για μένα να φύγω από εδώ, και οι άνθρωποι θα είναι σίγουρα στο μυαλό μου διαρκώς. Ακόμα και όταν η παρούσα κρίση τελειώσει, θα σκέφτομαι ότι οι φίλοι που γνώρισα ζουν σε ένα μέρος παγιδευμένοι. Εύχομαι να βρουν σύντομα τις ελευθερίες που στερούνται και να μη ζουν αποκλεισμένοι».
πηγη:http://www.vice.com/gr/read/gaza-giatroi-tou-kosmou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου